رواية وشم على حواف القلوب الفصل الثالث والعشرون 23 - بقلم ميمي عوالي
اللهمَّ إنِّي أتوب إليك في مقامي هذا من كبائر ذنوبي وصغائرها، وبواطن سيئاتي، وظواهرها، وسوالف زلَّاتي، وحوادثها، توبةَ من لا يُحدِّث نفسه بمعصيةٍ ولا يُضمر أن يعود في خطيئة
23
وشم على حواف القلوب
الفصل الثالث و العشرون
لا احلل نشر او نقل الرواية باى مكان اخر دون اذن كتابى منى شخصيا و من يفعل دون ذلك يعرض نفسه للمسائلة القانونية
تنظر زينب لرامى بضيق و تقول : يارب تفتكر! ، لا و على ايه ، ما تشغلش بالك ، و اعتبر انى ما قلتلكش حاجة ، مع السلامة
رامى و هو يسيطر على ابتسامته و يمنعها من الظهور على وجهه : ماشى .. ربنا معاكى ، بس اوعى تمشى حافية و حاجة تدخل فى رجلك لا تعورك
ليذهب و يتركها وراءه و هى تسب و تلعن على سماجته و حذائها فى نفس الوقت 🥴 قائلة : اما بنى ادم سمج و غلس ، فاكر روحه دمه خفيف اوى ، قال اوعى تمشى حافية لا تتعورى
ثم مدت يدها و التقطت حذائها الممزق من تحت قدمها و تفقدته بحسرة و هى لا تجد له حلا قائلة : طب ما انى لازم امشى حافية .. اومال هعمل ايه يعنى بعد ما الجزمة الغبية جاية تتقطع و تتفرتك منى بالشكل ده هناهو وسط السكة ، و كمان الموبايل الغبى هو كمان فصل شحن كنت كلمت حد يلحقنى
ثم القت الحذاء ارضا و هى تقول بعزم : بس لاا ، ما ابقاش زينب ان ما لقيتلهاش حل ، مش هخلى الديك المنفوش ده يتتريق عليا ابدا
اما رامى فقد صف السيارة امام الدوار و وجد حكم جالسا بالشرفة و يبدو عليه الشرود لدرجة جعلته لم ينتبه لرامى من الاساس ، مما جعل رامى يقول بصوت عال : السلام عليكم يا عم حكم
لينتبه له حكم و يتفاجئ بوجوده فيقول ببشاشة و ترحيب : و عليكم السلام ، ايه المفاجأة الحلوة دى ، تعالى ادخل
ليدلف اليه رامى و بتبادلون التحية ، فيقول حكم : ماقلتليش يعنى انك جاى رغم انك محدتنى امبارح فى التلفون
رامى : قلت اعملهالك مفاجأة ، بس بقول لك ايه قبل ما الكلام ياخدنا و انسى
رامى : خير .. فى حاجة و اللا ايه
رامى : ااه .. زينب بنت صاحبك
حكم بانتباه : زينب بنت شيخون .. مالها
رامى : و انا جاى على هنا ، يا دوب عديت الكويرى اللى فى داخلة الكفر و لقيتها واقفة محتاسة وسط الطريق و جزمتها مقطوعة و مش عارفة تعمل ايه ، و عرضت عليها اوصلها ، بس دماغها زى الزلط .. مارضيتش ابدا
حكم و هو ينهض من مجلسه : مفكر روحك فى مصر اياك ، و البنته يركبوا معاك من غير حيا و لا خشى
رامى بامتعاض : مش احسن ما تفضل واقفة فى مكانها بالشكل ده ، و اللا تروح بيتها و هى ماشية حافية
لينادى حكم احد الغفراء و يسر اليه بشئ ما و ينتظر عودته ، ليتجه الغفير الى الدوار و يعود اليه بعد دقيقتين و معه حذاء نسائى موضوع بحقيبة بلاستيكة و يناوله الى حكم الذى قال لرامى : تعالى اما نرجعلها نناولها المداس ده تروح بيه
ليقله رامى الى المكان الذى ترك به زينب ليجداها امامهما على الطريق و هى تسير الهوينى ، ليصف رامى السيارة و يترجلان منها ، و ما ان نظر الى قدمها حتى انف.جر ضاحكا وسط نظراتها النا.رية التى تحاول بها مداراة خجلها
فكانت تضع قدمها على النعل المتبقى من حذائها الممزق و تربطه حول قدمها بفسيلة نخل
ليخرجها حكم من خجلها قائلا : طب و الله عفارم عليكى عرفتى تتصرفى زين اهه
زينب و هى تنظر الى رامى نظرة يخرية و تحدى : ما انى اكيد ماكنتش هفضل واقفة مطرحى طول اليوم يعنى
حكم و هو يناولها الحذاء الذى جلبه الغفير من نجاة : طب خدى دسى رجلك فى المداس بتاع عمتك ده لحد اما تروحى ، الا الفسيلة بتاعة النخل دى ممكن تعورك
زينب بامتنان : كتر خيرك يا عمى .. تعبت حالك معايا
رامى : طب و انا .. مش هتشكرينى ، انا اللى روحت بلغته و رجعتلك بيه على فكرة
زينب بكبر لطيف : لا شكر على واجب
رامى و الدخان يكاد يخرج من أذنيه : بقى كده .. ماشى ، انا غلطان اصلا انى وقفتلك من الاول .. ياللا يا حكم
حكم و هو يحذر رامى بعينيه بان حديثه خارج عن اللياقة : اصبر دقيقة اما تلبس المداس عشان ناخدها نوصلها
لتقول زينب فى نفس اللحظة التى قال فيها رامى : لاا
لتعيد زينب رفضها قائلة : لاا يا عمى ماتعطلش حالك .. انى اكده خلاص تمام و هروح على طول
رامى بشئ من السماجة : ايوة سيبها تروح عشان ماتتاخرش ، قبل ماتقطع الجزمة التانية
حكم و هو يحاول تلطيف الحوار : طب براحتك ، بس البسى المداس قبل مانمشى عشان اتطمن عليكى ، اسندى على العربية و اللا اقعدى جواها على ماتظبطى حالك
لتستند زينب على السيارة لتحل الفسيلة من حول قدمها ، و وضعت اطراف قدمها فى حذاء عمتها قائلة : خلاص يا عمى .. اتفضل انت
رامى و هو ينظر لقدمها بسماجة : انتى مش لابساه عدل ليه .. هو صغير عليكى .. شكلك بتلبسى خمسة و اربعين
حكم : و بعدهالك يا رامى .. حاطط نقرك من نقرها ليه بس ، ثم قال لزينب : ما تاجى يا زينب نوصلك .. و انى معاكى اهه
زينب و بوادر عبرات بعيونها : هو لو ممكن يا عمى تكلملى احمد او ابويا .. حد فيهم بس ياجى ياخدنى ، تلفونى فصل شحن و مش عارفة احدت حد منيهم
حكم و هو يهاتف احمد : يا بتى مانى معاكى اهه ، ايه لزمتها بس الدوشة دى
ليرد عليه احمد فيقول حكم : ايوة يا احمد .. خد كلم زينب خايتك عاوزاك
و يناولها الهاتف فتقول بصوت منخفض و لكنه مسموع : ايوة يا احمد .. انت فى الكلية و اللا عند عمتى
احمد : انى كنت فى دارنا و راجع عند عمتى .. انتى اللى فين ، و بتتكلمى من عند عمى حكم ليه
زينب : انى ناحية القنطرة ، و جزمتى اتقطعت منى و انى نازلة من الميكروباص ، و رجلى اتعورت و عايزاك تاجى تاخدنى عشان اتسند عليك
احمد بلهفة : طب خليكى حداكى و انى جايلك دلوك طوالى اهه
لتعيد زينب الهاتف لحكم فى حين يقول رامى ببوادر قلق و هو ينظر اتجاه قدمها : ماقلتيش ليه انك اتعورتى
حكم : اكيد الفسيلة هى اللى عورتك ، بتبقى عاملة كيف الموس ، و انتى ربطتيها جامد حوالين رجليكى
زينب : كنت مضطرة هعمل ايه
رامى : اتعورتى جامد
زينب : يعنى
رامى : لا يكون الجرح محتاج دكتور و اللا حاجة
زينب : لاا .. مش قصة يعنى ، و بعدين انى عندى امتحانات و مذاكرة و مش فاضية للحديت ده
حكم : لما احمد ياجى نروح نخلى دكتور الصحة يبصلك عليها يا زينب ، لا تكون اتلوثت و اللا محتاجة خياطة و اللا حاجة لا سمح الله ، و انى و اخوكى هنكون معاكى ، يعنى ماتقلقيش
ليلمحوا احمد و هو يأتي اليهم مهرولا ملهوفا على شقيقته ، و ما ان وصل إليهم و القى التحية على الجميع .. حتى قال : رجلك اتعورت كيف
حكم : اسندها تركب و اركب جارها ياللا عشان نخلى حكيم الصحة يبص عليها
زينب برفض : يا عمى مش لازم ابدا ، انى عاوزة اروح
رامى بحدة خفيفة : هو انتى مافيش فايدة فيكى ، هو انتى مافيش سمع كلام ليه ، لو كنتى سمعتى كلامى من الاول ما كنتيش اتعورتى
احمد : هو فى ايه
حكم : اركب بس الاول ياللا جار خايتك و انى هفهمك
كانت حسنة تعد طعام الغداء حين دخلت عليها زينة قائلة : زينب تليفونها مقفول
حسنة بامتعاض : تلاقيها راحت لعمتها و نسيت روحها هناك
زينة : و هى يعنى اما تروح لعمتى هتقفل التلفون بناعها ليه
حسنة : خلاص ماتفلقيش دماغى ، شوية و هتلاقيها جاية
زينة : هو احمد مشى
حسنة بسخرية : ايوة ، بقى ياجى ضيف و يمشى ، خلاص دوار المصبلحى بقى بيته الجديد
زينة : و ابويا رجع من الارض و اللا لسه
حسنة : رجع و طلع يتسبح ، روحى ياللا شيلى كتبك من على الترابيزة عشان هنحط الاكل
زينة : مش هنستنى زينب
حسنة بملل و هى تقلب عينيها لاعلى : عاوزة تستنيها استنيها انتى ، و روحى ياللا اعملى زى ماقلتلك و خلصينى
و ما ان تركتها زينة و اتجهت لتنفيذ ما امرتها به ، حتى رأت ابيها يهبط الدرج قائلا : كيفك يا زينة
زينة : زينة يا ابة الحمدلله
شيخون : خايتك رجعت و اللا لسه
زينة : لسه
شيخون : حدتيها
زينة : تلفونها مقفول مابيجمعش
شيخون و هو ينظر الى ساعة الحائط : امتحانها خلص من ساعتين و زيادة ، كان المفروض وصلت دلوك
زينة ببعض القلق : انى برضيك متوغوشة عليها ، مش عادتها تتأخر اكده
و ماهى الا لحظات حتى سمع شيخون صوت هاتفه ، ليجد احمد يهاتفه ليخبره بانه مع زينب بالوحدة الصحية ، و قص عليه ماحدث باختصار شديد ، و عندما استشعر قلق ابيه طمأنه قائلا : ماتقلقش يا ابة هى كويسة ، بس عمى حكم هو اللى صمم يخلى الحكيم يبص عليها ، خايف لا الفسيلة اللى عورتها تكون متلوثة و اللا حاجة
شيخون : طيب طيب انى جايلكم على طول
زينة : فى ايه يا ابة
ليقص عبها شيخون ما حدث بايجاز شديد و يقول : اطلعى بسرعة هاتيلى العباية و العصاية من فوق ، و ناولينى كمان المحفظة من على الكومودينو جنب السرير .. بسرعة الله يرضى عليكى
زينة و هى تهرول الى الاعلى : حاضر .. حاضر على طول اهه
حسنة بعدم فهم و هى تنظر اليه : هو فى ايه
شيخون بصوت عالى : همى اومال يا زينة ، ثم قال لحسنة : زينب رجلها اتعورت و هى راجعة من الامتحان و اخوها موديها على الوحدة الصحية
حسنة بهدوء : اتعورت كيف يعنى
شيخون و هو يلمح زينة تهرول اليه من اعلى بما طلبه منها : خلى بتك تحكيلك ، انى رايحلهم
ليتركهم و ينصرف مسرعا ، لتقول حسنة : هى زينب اتعورت كيف و ايه اللى عورها
زينة : انى مافهمتش اوى ، بس اللى فهمته ان جزمتها اتقطعت منيها و انها ربطتها حوالين رجليها بفسيلة نخل عشان تعرف تمشى فعورتها
حسنة بامتعاض : ايه المسخرة دى ، كل ده عشان الفسيلة خربشتها فى رجليها
زينة : خربشة ايه يا امة اللى بتتكلمى عنيها ، بقوللك عورتها ، و عمى حكم هو اللى صمم يوديها الوحدة الصحية
حسنة بانتباه : حكم .. و هى ايه اللى لمها على حكم الساعة دى
زينة : ماخابراش .. ابوى قال لى الكلمتين و طار زى ما انتى واعية له اكده
حسنة و هى تحدث نفسها : حكم و زينب ، طب كيف .. معقول ، لاا لاا .. ماظنيش ابدا ، اومال ايه
زينة بدهشة : انتى بتحدتى روحك يا امة
حسنة بانتباه : روحى شوفى اللى وراكى على ما ابوكى يرجع اجرى
بدار كريمة .. كانت نجلس كريمة بمقعدها المفضل و بجوارها بسيونى ، و كان يجلس ايضا عبد الحليم و حمدى و نوارة و بصحبتهم الصغيرين يوسف و محمود ، و كان عبد الحليم يقول : سهى هتنور دارنا من تانى يا بسيونى ، و انت خابر زين انى بعتبرها بتى من صلبى ، و نوارة ماتختلفش عنى ابدا
نوارة بتأييد : ايوة طبعا اومال ايه ، دى سهى دى زينة عيلتنا كلاتها و غلاوتها من غلاوة ولادها فى قلبى
بسيونى : طول عمركم ولاد اصول و تعرفوا الاصول زين
كريمة مخاطبة الصغيرين : بقى مافيش نوبة اكده الاقيكم داخلين عليا و جايين تشوفونى و تقولولى اتوحشناكى يا ستى كريمة
يوسف : ما احنا جينا اهه يا ستى
كريمة : جايين و قاعدين كيف الضيوف ، ده انتو فى دار سيدكم بسيونى و ستكم كريمة ، يعنى اصحاب دار
محمود : ما احنا مش عاوزين نزعلك عشان ماترجعيش تزعقيلنا يا ستى
كريمة : بقى اكده برضيك ، مين بقى اللى قال لكم تقولوا اكده
حمدى : دول عيال صغار يا حاجة كريمة ، ما تاخديش على كلامهم
نوارة : ايوة طبعا ، و بعدين هم ليهم بركة الا انتى
عبد الحليم : اومال فين سهى ، مشفنهاش من وقت ما وصلنا .. عاوزين نسلم عليها و نشوفها قبل ما نقرى الفاتحة
بسيونى : هندهلها حاضر .. بعد اذنكم
ليتغيب عنهم بسيونى لدقيقتين و يعود مرة اخرى مصطحبا سهى تحت جناحه ، و ما ان القت السلام .. حتى تلقتها نوارة باحضانها و قبلتها بحب شديد ، و ارتمى الصغيرين عليها يحتضنان قدميها ، لتنحنى مقبلة اياهما و تحتضنهما بحنان ، ثم تقبل يد عبد الحليم باحترام ، و تومئ برأسها تحية لحمدى ، ليقول عبد الحليم : تعالى جارى هنا يا سهى ، بدى اقوللك كلمتين قبل ما نقرا الفاتحة
لتجلس سهى الى جواره و هى تنظر اليه بفضول ليقول : انى كان ممكن اقول لك الكلام ده بينى و بينك ، او حتى ما اقولهوش خالص و انتى اكده و اللا اكده هتعرفيه لحالك ، لكن انى قلت اقولهولك قدام ابوكى و امك عشان يبقوا شاهدين عليا بعد ربنا سبحانه وتعالى
سهى : كلام ايه ده يا ابة عبد الحليم
عبد الحليم : اول هام .. انى عمرى ماهنسالك ابدا انك ماهانش عليكى تحرمينا من ولاد فتحى الله يرحمه زى ما اتحرمنا من ابوهم ، و سيبتيهم معانا و قلتى انك سهل تطلى عليهم كل يوم ، لكن امك نوارة مش سهل عليها ابدا عشان خاطر صحتها ، من ساعتها حبك زاد فى قلبى اكتر من الضعف ، و عشان اكده لما حمدى فكر فى الجواز من تانى ، مالقيناش بنت اصول قدامنا زيك تملى عنينا
سهى باحراج : الله يباركلى فيك يا ابة عبد الحليم
عبد الحليم : طب ماسألتيش روحك لازمته ايه الكلام ده دلوك رغم انك عارفاه من قبل سابق
سهى : مش عارفة
عبد الحليم : ده بقى يا بتى تانى هام ، انى عاوزك تفهمى كويس .. اننا ما اختارناكيش لحمدى لجل انك ام ولاد فتحى ، لاا ، احنا اختارناكى لانك سهى اللى عاشرناها و حبناها و صعب علينا فراقها لينا و لدارنا
سهى بخجل : يعلم ربنا ان انى كمان بحبكم كيف حبى لابويا و امى تمام
عبد الحليم : عارف يا بتى ، و عشان اكده عاوزك تفتحى يدك
سهى : افتح يدى ليه
عبد الحليم و هو يمد يده لها بمظروف ورقى : عشان تاخدى منى ده
سهى بعدم فهم : ايه ده يا ابه
عبد الحليم : ده مهرك يا بتى .. خمس فدادين ارض باسمك بيع و شرا
سهى : ايوة .. بس انى ..
عبد الحليم و هو يشير اليها لتصمت : انى عارف انك مش عاوزة حاجة ، بس ده مهرك اللى قال عليه حمدى ، و كمان شبكتك فى حجر امك نوارة اهى ، مدى يدك خوديها ياللا
لتنظر سهى الى امها التى اشارت اليها برأسها لتفعل ، فناولتها نوارة علبة من القطيفة عندما فتحتها وجدت بها عقدا من الذهب بصحبة بعض الاساور الذهبية و خاتما ، لتقول بانبهار : بس ده كتير قوى
نوارة بحب : مافيش حاجة تكتر عليكى يا بتى
عبد الحليم : و عشان ماحدش ضامن الموت من الحيا ، انى اتفقت مع المحامى انه هيقسم الارض ما بين حمدى و مابين ولادك ان شاء الله ، و الدار هتبقى باسم نوارة
سهى : ربنا يديك طولة العمر يا ابة ، احنا مانسواش حاجة من غيرك
عبد الحليم بابتسامة محبة : تسلمى يا بتى .. ها يا حاج بسيونى ، نقرا الفاتحة بقى
بسيونى : نقرا الفاتحة
و بعد اتمام قراءة الفاتحة يقول عبد الحليم : ايه رايكم يا جماعه .. نكتب الكتاب و نعمل الدخلة الجمعة اللى بعد الجاية
كريمة : ايوة يا حاج .. بس يعنى على طول اكده
عبد الحليم : ناقصنا ايه يا حاجة
كريمة : ناقصنا عفش العروسة
عبد الحليم : مش فايتانى يا حاجة ، سهى تشوف تحب تنزل ميتى تنقى اللى هى عاوزاه ، و الدور التانى كلاته اتبيض و اتوضب و مافيهوش قشاية ، يعنى العفش اللى هتنقيه هياجى على الفرش على طول .. يبقى فاضل ايه تانى
نوارة : و لو سهى عاوزة الفرح يتعمل فى ….
سهى بلهفة : لا يا امة ، فرح ايه ، مابقيناش صغار على الكلام ده
كريمة : و ماكبرتيش برضيك يا سهى ، و اللى مايعرفكيش يقول لسه بت بنوت ، و بعدين الكفر كلاته لازم يعرف انك بتتجوزى ، ده انتى بت كريمة الزيات .. عاوزة تتجوزى سكيتى اياك
سهى : لا يا امة ، بس الفلوس اللى هنصرفها على الفرح ، نجيب بيها دبابح نأكل بيها الناس الغلابة ، و الناس وقتها برضك هتعرف انها بمناسبة جوازى
عبد الحليم باستحسان : و الله يا بتى من يوم ماعرفتك و انى بيعجبنى عقلك
نوارة بفخر : اومال ايه ، هو فى حد فى عقلها فى البر كلاته
حمدى : ها يا حاجة كريمة .. تؤمرى بايه تانى
كريمة : انى مش طالبة غير راحة بتى و سعادتها
حمدى : و بتك فى عينينا كلاتنا
لتنظر سهى الى حمدى لتجده يومئ إليها برأسه باشارة اطمئنان ، و يقول بسيونى : يبقى على خير الله ننزلوا ننقوا العفش بكرة بامر الله
حمدى : و انى جاهز و مستعد ، و كمان هدية من عندى اوضة جديدة ليوسف و محمود ليقول محمود بفرحة : احنا اللى ننقيها يا ابة
حمدى و هو يضمه تحت جناحه بحب : ايوة طبعا اومال ايه ، انت و يوسف اللى هتنقوها ، اومال مين يعنى
يوسف و هو يحتضن امه بسعادة : احلى حاجة يا امة انك هتاجى تقعدى معانا على طول ، انى مبسوط قوى
لتحتضنه سهى بابتسامة و هى تدعو الله بقلبها ان يكون القادم كله خير
كان طبيب الوحدة الصحية قد قام بتنظيف قدم زينب و عقمها و لفها ببعض الشاش و هو يقول لاحمد و شيخون : ماتقلقوش .. هى بس الفسيلة عشان حامية جرحتها الجرح ده ، بس مافيش خوف طالما هناخد الحقنة بتاعة التيتانوس دى
زينب باعتراض : لاا .. انى مش هاخد حقن ، ما بحبهاش
الطبيب : الفسيلة ما كانتش نضيفة و اليومين دولى الفسيل اللى بيتنضف من النخل مصاب بالفطريات ، يعنى ممكن تكون لوثت لك الجرح بتاعك ، و الاضمن انك تاخدى الحقنة
زينب بخوف : لاا .. كانت نضيفة ، انى متوكدة
شيخون : الحكيم بيتكلم صح يا زينب ، و لسه عمك حكم كان بيحكيلى على المبيد اللى اشتراه لجل النخيل بتاعه
زينب : لاا يا ابة بالله عليك انت عارف انى مابحبش الحقن
احمد بمحايلة : طب خلاص .. ايه رأيك تجيب الحقنة و نروح لعمتك تديهالك ، انتى عارفة ان يدها خفيفة و ماهتحسيش بيها
كان حكم يجلس بالخارج بصحبة رامى ، ظهرهم للغرفة المفتوح بابها ، فقال رامى بضيق : المفروض يا انسة زينب انك كبيرة على حكاية خوفك من الحقن ده ، سيبتى ايه للعيال الصغيرين ، و كمان عدم سماعك للكلام من البداية هو اللى وصل الحكاية لكده
لينظر حكم بتحذير الى رامى ، ثم يوجه حديثه لشيخون قائلا : خلاص يا شيخون ، بالراحة عليها ، و هات الحقنة و خلى عمتها تديهالها عشان ماتبقاش موهومة بالشكل ده
شيخون : ايه رايك يا زينب ، تاخدى الحقنة دلوك و اللا عمتك تديهالك
زينب بامتعاض : عمتى تديهالى
الطبيب : بس لازم تاخديها
احمد : ماتقلقش .. هتاخدها
الطبيب : و الجرح يتغير عليه كل يوم
و عند وصولهم لنجاة .. تستقبلهم بلهفة على زينب قائلة : ليه ماحدش قاللى من الاول ، الغفير قاللى بس انه عاوز لها مداس بدل اللى اتقطع
شيخون : ماهو وقتها ماكانتش لسه اتعورت اكده
نجاة و هى تنظر لقدم زينب الملفوفة بالشاش : الجرح كبير يعنى و اللى ايه طمنونى
احمد : مش كبير يا عمة ماتقلقيش اكده ، بس برضيك مش صغير
نجاة بعدم رضا : دى عملة تعمليها برضيك ، فسيلة النخل بتتربط فى الرجلين يا زينب
زينب بقلة حيلة : طب كنت هعمل ايه بس يا عمة ، كنت هفضل واقفة موطرحى لحد ميتى ، و اللا كنت اروح حافية يعتى
نجاة بامتعاض : و لا ده و لا ده ، كنتى شوفتى اى حد بعتتيهولى و اللا بعتتيه لداركم يغيتك بحاجة تلبسيها ، و اللا كنتى زحفى بالجزمة اللى اتقطعت على ما توصلى
زينب : ازحف ايه بس يا عمة ، دى عملت زى مايكون انف.جرت ، طرشقت من جنابها
احمد ضاحكا : صوح يا عمة ، تحسى ان الجزمة انتحر.ت من كتر لبس زينب ليها
زينب بامتعاض : كانت بتريحنى و بتليق على كل لبسى
نجاة : طب تعالى ياللا اما اديكى الحقنة ، ثم التفتت لشيخون قائلة : و سيبها معايا النهاردة يا شيخون
زينب بقلق من رد فعل امها : لاا يا عمة ، امى تقلق عليا ، و كمان عشان كتبى و الامتحانات
شيخون : انى هجيبلك الكتب اللى انتى عاوزاها ، و خليكى فعلا النهاردة مع عمتك .. انتى تعبتى النهاردة ، و بكرة ان شاء الله ابقى اجى اخدك اروحك
احمد: ايوة يا زينب خليكى معايا و اهو نونس بعض فى المذاكرة
زينب بتردد : و امى
شيخون : سيبك من امك دلوك ، و روحى ياللا خدى الحقنة
نجاة : ايوة ، و ياللا كمان عشان تغيرى خلقاتك دى على ما ام سعيد تجهز لنا الغدا
شيخون : انى هروح لحكم و ولد خاله اقعد معاهم شوي ، و انتى يا زينب بعد ماتفوقى اكده .. كلمى زينة تحضرلك كل كتبك و اى حاجة تانية انتى محتاجاها ، و انى هروح اجيبهملك و اجى
نجاة : هتتغدوا عند حكم و اللا اهنه
شيخون : انتى ايه رايك
نجاة : تعالوا اهنه ، على الاقل نرحب بضيفه زين
•تابع الفصل التالي "رواية وشم على حواف القلوب" اضغط على اسم الرواية
تعليقات
إرسال تعليق