رواية شمسي الفصل الثامن 8 بقلم تقى وائل

 رواية شمسي الفصل الثامن 

رواية شمسي الفصل الثامن 

Part 8

احمد بصدمه : انتى بتقولى ايه ؟ !

شمس : بقول انى طفيت نارى الى حد ما .. .. .. .. .

احمد قام وقف وخبط على الترابيزه وبعصبيه .. .. 

احمد : بأنك تتعرى قصاد الناس بأن الناس كلها تشوفك .. 

شمس قامت وقفت وبصيت فى عينه وبكل جبروت قالتله .. 

شمس : ما انت عريتنى قدام صحابك فمبقتش فارقه بقا .. 

عاوزه اقولك انى هتعرى قدام كل الناس يا احمد .. 

احمد بزعيق : انتى اتجننتى !.

شمس بضحك وهى عيونها بتدمع .. 

انا من يومها وانا مبقيتش شمس .. شمس الهبله الى انت عرفتها ماتت يومها مع شرفها .. انما الى قدامك دالوقتى دى واحده من غير شرف ومن غير روح .. حتى انها من غير عقل .. 

احمد : يعنى انتى كنتى بتمثلى عليا كل ده ؟ !

شمس بضحكه مستفزه : شاطر والله انك فهمت بعد ملمحتلك .. 

احمد : انتى ازاى عملتى معايا كدا ؟ !

شمس : وانت ازاى عملت فيا كدا ؟ !

احمد زق الترابيزه الى كانت مبينهم وقعها على الأرض فى اللحظه دى وجاب شمس من شعرها .. والناس كلها بصيت عليهم احمد ساب شعرها الى شاده بالطرحه وشدها من ايديها وخرج فتح باب العربيه وزقها دخلت وركب العربيه وبدء يسوق على اعلى سرعه .. 

شمس : هتموت كدا يا احمد ... .. .. .. .. 

احمد : قصدك هنموت .. 

شمس : انا مش فارق معايا نفسى لأنى كدا ولا كدا ميته اما انت ف لاء .. 

احمد : طيب وكدا ؟ !

وبدء يسرع اكتر ..

شمس حطيت الحزام ورجعت ورا وغمضت عينيها . . . 

احمد بزعيق و وهو طاير حرفياً بالعربيه .. 

احمد : متردى .. .. .. .. .. 

شمس بصريخ مره واحده .. .. 

شمس : وقف يا احمد وقف .. هرجع . . . 

وقف بقولك .. 

احمد : هترجعى بس ؟ ! يعنى انتى مش خايفه انك تموتى !

شمس بصريخ : خلاص وقف .. .. .

احمد بدء يبطء شويا واول موصل للبيت وقف العربيه وطلع وشدها من ايديها جامد .. 

شمس بصوت عالى : برااحه .. 

واول مفتح الباب شدها من ايديها ورماها على الارض .. 

وهى مكنتش بتعيط كانت بتضحك وبس .. .. .. 

احمد : انتى بقا من دالوقت خدامه .. تلبيلى كل طلباتى .. .. 

خدامه وبس .. واضحكى كويس يشمس . . . 

شمس قامت من على الارض وتعابير وشها اتغيرت وقربت من احمد وقالتله .. 

شمس : انت ايه الجبروت الى فيك ده ؟ !

احمد رجع ايديها لورا وقربها منه ووهو باصص فى عينيها قالها .. 

احمد : انا لحد دالوقتى ملمستكيش .. .. انا الى شيلت الليله ومع ذالك انا الوحيد الى ملمستكيش فى الليله دى .. 

بس انتى دالوقتى مراتى .. 

شمس بصيتله بعد مرجعت لورا بسرعه وقالتله . . . 

شمس : انت كداب .. 

احمد : انا مستعد احلفلك على مصحف انى ملمستكيش .. كون انك مش فاكره الى حصل بقا ف ده مش ذنبى .. فاهمانى .. .. 

شمس عيونها بدءت تدمع .. .. .. 

احمد : اه وحاجه كمان .. .. .. انتى فعلا كان معاكى حق لما قولتى انك مش هترجعى الكليه .. انتى كنتى صح وما زلتى وانا الى كنت غلط .. 

انتى من هنا ورايح مهمتك هى خدمتى وخدمه البيت .. .. 

ولو معملتيش الى بقولك عليه بالحرف الواحد هيبقا فى عقاب يشمس .. .. .. 

وطبعا مفيش نزول من البيت .. 

وفجأه مره واحده زعق وقالها .. 

احمد : روحى اطبخى بقا علشان انا جعان .. ياالا ...

شمس بصيتله وبعدين قالتله .. .. 

شمس : عاوزنى ابقا الخدامه بتاعتك ! 

احمد : اه .. انتى بقيتى من اللحظه دى اصلا .. .. .. 

شمس : عيونى .. .. عيونى يا احمد بيه .. عاوز تاكل ايه ؟ !

احمد : مكرونه بالبشاميل وفراح يا عيون احمد .. 

شمس ديرت وشها وماشيه رايحه المطبخ . . . 

احمد بصوت عالى : متبقيش تنسى ترشيلى عليهم رشه سم .. هااا يروحى .. 

شمس دخلت المطبخ وبدءت فعلا تطبخله . . . . . 

بعد عشر دقايق .. 

احمد وهو فى الصاله بزعيق .. 

احمد : الأكل .. جعاان .. هموت من الجوع يروحى .. 

شمس مبتردش عليه .. .

احمد بصوت عالى .. 

انا عاوز ميا .. هاتيلى اشرب .. 

شمس برضو مرديتش عليه رما التليفون وقام دخل المطبخ .. 

احمد : انتى مش بتردى عليا ليه ؟ ؟ 

مش يتنفذى الى انا طلبته منك ليه ؟ ،!

شمس : انت سايف ايدى فاضيه ؟ !

احمد مسك ايديها بسرعه وقالها .. 

يعنى مش النفروض تفضا لجوزك حبيبك الى لسا متعور ..

شمس شدت ايديها بسرعه .. .. .. .. .. .. 

احمد : صبيلى عصير علشان الدم الى انا نزفته بسببك يروحى .. 

شمس راحت فتحت التلاجه وطلعت ازازه العصير وبدءت تصبله فى الكوبايه .. 

وبعد مخلصت بتديله الكبايه .. .. .. .. .. 

احمد : شربينى بقا يروحى .. 

شمس : ليه معندكش ايد تشرب بيها ؟ !

احمد : ايدى متخيطه .. .. .. وبعدين انتى مراتى وبعدين انا مش عاوز اضربك .. 

شمس : تضربنى ! ! 

احمد بزعيق وصوت عالى : واكسر رقبتك كمان .. اقسم بالله يشمس لو بينتى شعرايه واحده من شعررك بعد كدا لكسرلك رقبتك واقتلك كمان .. .. .. .. .. 

وبصوت رعبها .. سااامعاانى ! 

يالا شربينى العصير .. .. .. 

شمس رفعت الكبايه وبدءت تشربه .. 

احمد : كفاايه .. كفايه يروحى .. 

يا ريت تنجزى بقا الاكل علشان جعان ...

جعان جدا .. 

واه نسيت اقولك حاجه .. 

شايفه السكاكين الى فى المطبخ ده .. لو حاولتى تستعمليهم على نفسك انا هسيبك قدامى تموتى .. اه والله 

•تابع الفصل التالي "رواية شمسي" اضغط على اسم الرواية